In de trein vergezelde Miles mij regelmatig. “Ga jij, verrekte autogek, nou werkelijk over treinen schrijven?”
Ja. Het doel heiligde de middelen, vice versa. Miles mee dus, kilometers treinen.
Blue in Green, de kilte van de trein die op een winderige herfstavond donker Eindhoven uitgleed, jezelf begluren in de spiegeling van het raam. Even afgeleid door de dame met de enorme bos krulhaar en het uitdagende decolleté (schreef ik dat nou hardop?). Mijmeren.
Het bestaat: de ultieme melancholie.
Ik fantaseerde dat het album Kind of Blue in volstrekte duisternis was opgenomen. Geen beeld, alleen geluid, musiceren met gesloten ogen. De geur van alcoholische dranken, ook. Of was dat de nageurende appel in het prullenbakje van de geelblauwe schicht?
Vandaag staat Miles voor de deur als een aangeschoten en doorleefde muzikant, die zojuist een studio heeft verlaten. Naast Der Alte, die als een trotse
vader over zijn guitige zoon waakt.
Ik wou dat ik een neger was en trompet kon spelen.
