Nog even over Minissima. Bruggetje: Minissima, minimalisme, Miles. Hedendaagse auto’s worden steeds complexer om de gemakzucht van de rijdende mens te voeden. Allemaal leuk bedacht, maar voor mijn gevoel verdwijnt daarmee een stuk beleving.
Alles wordt gefilterd. Je voelt niet meer wat er om je heen gebeurt; je verplaatst je in een comfortabele, maar klinisch dode bak. En alles gaat elektrisch, hydraulisch, automatisch.
Niks van dat alles in Miles. Je voelt elk steentje, een foute stuurbeweging wordt niet gecorrigeerd door een eigenzinnige computer en je moet echt alles met eigen zintuigen, handen en voeten doen. Okay, de achterklep ging een keer automatisch open. Niet handig tijdens het rijden. Toch maar even het sluitwerk opnieuw afgesteld.
En de rijbeleving? Die is dus totaal. Rijden met Miles vraagt continu om 100% aandacht. Die puurheid ben ik, verwend als ik altijd ben geweest met Thema’s, Tesla’s en E-klasse, enorm gaan waarderen.
Vergeleken met alle moderne auto’s is Miles ronduit spartaans. Net als de muziek van de man waar hij naar is vernoemd. Puur, ontdaan van al het overbodige.
De garagist waar Miles af en toe logeert, omschreef het treffend: “Er zit niks op, maar alles doet het”.