top of page
Zoeken
  • Foto van schrijverhjmvandeneijnden

Oostenrijkers


Ik heb een zwak voor de Kangoo, eerste generatie, Phase 1. Toen ik vier jaar was ontwierpen mijn leeftijdsgenoten deze auto.

Praktisch, eenvoudig en sympathiek. We kennen allemaal de Express uitvoering, de bestelauto die door menig fleetowner (vlooteigenaar, ook een mooi woord) werd besteld.




Maar de personenautoversie van de Kangoo was mijn favoriet. Het liefst in banaangeel en met de dikke 1.4 in het vooronder. Oldtimergevoel tegen nieuwprijs. Mijn zoontje had er al snel een koosnaam voor. Ik mocht ze als verkoper bij Renault ook graag verkopen. Terwijl mijn collega’s vochten om een dikke Laguna of een vette Mégane, koos ik voor de Kangoo als demo.


Het stel dat op een zomerse zaterdag de showroom kwam binnenzwalken zal ik nooit meer vergeten. Zij, midden zeventig, in een groen geruiten mantelpakje, de geblondeerde haren ruim opgeföhnd, hij zo krom dat hij enkel aan de vloeren kon herkennen waar hij ooit was geweest.

Een hoge instap, niet te duur en ze moest er haar schilderspullen in kwijt kunnen. Sjiek en artistiek. Hij wilde alleen maar eens een cappuccino gebruiken.



Ik stelde ze voor aan de Kangoo die wat beteuterd in een hoekje van de toonzaal stond. Koddig, vond zij hem. Mooie wieldoppen, mompelde hij ergens kniehoogte. Proefrijden? Kijk ik even naar uw inruiler.


Een korte uitleg en daar gingen ze op weg met mijn demo, niet nadat ze mij de sleutels van haar ‘otootje’ had overhandigd. Ik stond perplex: een nagelnieuw ogende Nissan 100NX. Alles drop en draan, vier jaar oud, 15 gelopen.


De proefrit was overtuigend. Dat ging ‘m worden. Zelfs haar man was enthousiast; hij was tien centimeter gegroeid.

Ik bood onderuit en ze zeiden ‘ja’. De Nissan vond ze altijd als niks an. Bleek een erfstuk. We noemden dergelijke fijne klanten ‘Oostenrijkers’.



Twee weken later. Ze kwam alleen. Hij was niet meer; verdwenen in de grond waar hij al jaren op uitkeek. Ze leek opgelucht, de 100NX had ze nog even laten poetsen. Dat verklaart waarom ik op deze transactie meer had verdiend dan op een dikke Espace. Ik verkocht de Japanner dezelfde dag nog met ruim fl. 4.000 winst.


Die avond nam ik een kakelverse Mégane mee naar huis.

“Papa, wanneer gaan we weer met de hoed?”, vroeg mijn zoon van vier.

24 weergaven0 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven

1977

Waaronk?

...KNAL?

Post: Blog2_Post
bottom of page